o onu sevmediğimi düşünürdü, bense zihnimdeki çıkmaz sokakları andıran bulmacayı çözmeye çalışırdım.
şansımı bir kez daha deneyecek olsaydım, ondan başkasını istemezdim.
bakışı, gülüşü, dokunuşu. her hareketiyle sürekli bir şeyleri müjdeler gibiydi. sanki dünyada bir daha asla depremler, açlıklar, felaketler, savaşlar olmayacaktı. her şeyi hallederdik olsa da.
birlikte yaşamaya dalıp ayağımdaki prangaları unutmuşuz.
ne demiş, "ben her zaman uçmaktan yanayım da bir ağırlık beni her an çekiyor ayağımdan"
bu yüzden hiç göklere kalkmadı başım. bitiremedim içimdeki savaşı.
kaybetmek çok soğuk bir şey. o görüp mest olduğumuz masmavi deniz bana sadece tüm acımasızlığıyla geri gelmeyecek şeyleri anımsatıyor.
onun gibi.
çünkü artık o da bana düşman.
kaybettim. gitmek istiyorum, hatta mümkün olsa anında ölmek. ama gidebileceğim tek yer burası.
bu da son entrym.
varsın uzak olsun, geleceği mutlu olsun.
zaten her şeyi bunun için yaptım.
