Bir zamanlar bir kızı sevmiştim, nasıl sevmişim bilmiyorum ama hehalde bir daha yapamayacağım kadar çok sevmişim. Bir gün göremesem içimin huzursuz olduğu, günün onsuz gecen 10 12 saatini daha rahat gecirebileyim diye, özlem duygumu bir an olsun bastırsın diye upuzun saç tellerinden onları kalbimin üzerinde taşıyabileceğim kolyeler yaptığım birini sevmişim. Ondan çook uzun süre uzak kaldığım zamanlarda ise benden ondan bir parça isterdim.. Kimi zaman giydiği bir bluz ya da her bir yanı parfümünün kokusuyla dolu bir atkı... En son görüşmemizden sonra yine özlediğim zaman kokusunu içime çekebileceğim, huzursuz gönlümü bir parça rahatlatacak olan bluz ve fularını almıştım...
Şimdi ise sonun tahmin edilebilir..
Her şeyi kafamda bitirdiğimi sandığım gün ondan kalan herşeyi hasret gözyaşlarımla ıslanmış pecetelere yazdığım özlemimin eserlerini, sinan yağmurun Aşkın gözyaşlarını, dökülen saçlarının yere düşüp ayaklar altına alınmasına kıyamadığım ve her birini canım kadar çok sevdiğim için bir sürü saç telini kalbime taş basıp bir belediyenin çöp konteynırına atmıştım... Atamadığım tek şey vardı..
Onun kokusu... Bir daha onu koklayamacağımı, anılarda kalan aslımı korumak istedim kendimce, onu o kokuyla hatırlayacaktım, çünkü ondan geriye bir bu kalmıştı.. Vakumlu posete koyup sakladım bir daha açmamak üzere...
Sonra taşındım, istanbula geldim olaylar olaylar derken aklımdan çıkmış bu vakumlu poşet..şimdiyse Annemler bulmuşlar açmışlar bakmışlar..
6 haziran akşamı annem bir dolaptan taa bir sene önce o gün havluya sardığım şekilde dolaptan düşürünce gelip bana sordu at artık o kızın şeyini, niye hala saklıyorsun dedi. Tabi ben görünce ağzım kulaklarda.. Unutmuşum çünkü... Yavaşça açıp kokladım.. Sevdiğim kız hala ordaymış gibi geldi. Sonra buruk bir ifadeyle tekrar kaldırdım...
Ben zayıfım sözlük. Bana yapılanları unutup yoluma bakamıyorum. Bana ihanet edeni hala seviyor bir parçam.. Ne kadar küçük de olsa hala seviyor. Ama tüm benliğimde ondan nefret ediyor. Ne yapacağım bilmiyorum.
Canım çok sıkıldı.
