çok değişik bir durumdur. hayatınızda yaptığınız bütün tartışmalardan farklıdır bu tartışma. bir serçeyi avuçlarınızda tutmaya benzer yahut sonucu olmayan bir bulmacaya. neticeye varamazsanız acı çekmek kesindir, hele ki haksız olan taraf için bu acılar sonu görülmeyen bir zulme dönüşür. sevdiğinizi kırmak istemezsiniz, aklınızın ucundan bile geçmez, söylediği her şeye boyun eğersiniz, o sizi kırıp geçirir belki ama siz hala aldırış etmeden onu düşünür, sizin yaptığınız o yanlış için akıttığı her göz yaşı uğruna dolaplara yumruklar; kendinize ise küfürler savurursunuz... yaptığınız, yapacağınız her şeyden vazgçersiniz, canınız hiç bir şey istemez bu boşluk zamanlarında ağlamayı kendinize yediremeyip gecenin 12 sin de nefesiniz kesilene kadar durmadan koşarsınız belki, hayatınızda başınıza gelen en güzel şeylerden biri olan sevgilinizi, balınızı, üzdüğünüz için kendinizi asla ama asla affetmezsiniz, hani her insanın kıyameti kendi ölümüdür ya işte siz onun gözlerine baktığınızda (bir fotoğraf olsa dahi) o kıyametin bir simülasyonunu yaşarsınız, en sevdiğiniz şarkıyı değil de en sevdiğiniz sözleri açarsınız o gün, gözleriniz hafif hafif puslanmaya başlayınca, çiçek desenli yurt yastığını yüzünüze bastırıp bağıra bağıra ağlarsınız bu sefer nefesiniz sizi geriden takip edene dek hem de... ama bu da bir çare değildir.. uykusuz geçen yaklaşık 3 saatin ardından, günün en soğuk saatlerinde güneşi beklersiniz ama aydınlatması veya ısıtması için değildir bu bekleyiş... bir kağıt bir kalem alırsınız raftan, pencerenin pervazına oturduktan sonra şehrin uyanışını ve ruhunuzun inadına batışını izleyerek bir şeyler karalamaya kalkarsınız ama yüreğinizin karasından kurtulamazsınız işte.....
