yalnızlık. belki de bir insanın en özgür ve en çok kendisi olabileceği uçsuz bucaksız, bizzaman, bimekan telaşsız bir nokta. insana; "ne içindeyim zamanın/ ne de büsbütün dışında/ yekpare, geniş bir anın/ parçalanmaz akışında " gibi bir şiir yazdırabilecek kadar da kudretli bir sonsuzluk hissi. yalnızlık insanoğlunun bir başına inşaa edebileceği en kallavi hisar; yalnızlık içerisinden rengarenk gökkuşakları fışkıran, en büyük mefkurelerin yeşerdiği bi öz-kubbedir. ölümden sonra belki de en çok "ben" olabildiğimiz bu limana kederle demirlemez kimse esasında.
sar tütünü, he can.
lakin, bu duyguyla beraber gürül gürül akan bir dünyanın ortasındaki o bir başınalık, o anlaşılmamak, hiçbir elin sana uzanmaması yok mu; ölümden zor gelir. aslında korktuğumuz, üzüldüğümüz şey yanlızlığımız değil tercih edilmememizdir. kaybettiğimize inanmadığımız halde etrafımızı saran kayıp duygusu.
