aristoteles'in pek fazla ünlü olmayan sözü. çok edebi bir derin anlamı olduğundan, sözü genellikle william shakespeare yazmış gibi geliyor insana, normal. bu söz ile aslında kastedilen şey: nasıl açan bir çiçek ya da bir sıcak gün kış aylarının artık bittiğini, yazın geldiğini kanıtlayamazsa, size haz veren bir kaç anınızın ardından da hakiki mutluluğu bulduğunuzu söyleyemezsiniz. aristoteles'e göre hakiki, gerçek mutluluk kısa süreli bir haz değildir.
çoğu insan dünyanın en mutlu kesiminin çocuklar olduğunu söyler. öyle değil midir gerçekten? hayatın acılarını tatmamış olan çocuklar, elbette dünyanın en mutlu kesimidir. ama aristoteles'e göre, şaşırtıcı bir şekilde böyle değildir. ona göre, çocuklar yaşamlarına daha yeni başlamışlardır ve bu yüzden herhangi anlamda eksiksiz bir yaşam sahip değillerdir. aristoteles hakiki mutluluğun daha uzun bir yaşam gerektirdiği yönünde düşünmektedir.
aristoteles, platon'la birlikte çalışıp, büyük iskender'e hocalık yaptıktan sonra atina'da lykeion adı verilen okulunu kurdu. o dönemler en ün sahibi olan okulların arasındaydı. modern üniversitelere oldukça benzer bir sisteme sahipti. aristoteles'in talimatıyla dışarı ülkelere araştırmacılar oralardan kendilerine bilgiler buluyor, bunları not edip okula geri dönüyordu. muazzam bir kütüphaneye sahipti.
kısa bir not olarak şunu ekleyeyim: raffaelo tarafından ünlü bir atina okulu tablosu vardır. platon,formlar dünyasına doğru yukarıyı işaret ederken, aristoteles tam tersi olarak elini önündeki dünyaya uzatır.
felsefesinin en büyük sorusu "nasıl yaşamalıyız"dı. cevabı "mutluluğu arayın" olan aristoteles, bunu bir kaç farklı argümana bağlıyor.
