yalnız insan'ı resmettiğini belirtmişsiniz zaten ben bir de buna "durağanlığı" eklemek istiyorum. hopper durağanlığı öyle bir resmeder ki adeta zaman da tüm o durağanlığın içerisinde buz kesmiş gibidir. insan durağandır, fikirleri geçmişin bilinmeyen bir noktasından geleceğin hesap edilemeyecek bir noktasına değin uzanır ama tüm bu akış fevkalade bir atalet içerisinde gerçekleşir. hopper'ın ışığı da böyledir ezelden gelir ve ebede uzanır, ister yapay ister doğal olsun.
hopper iki kişilik yalnızlıkların da ustasıdır ister genç olsun ister yaşlı, ister sevgili ister dost hopper dört tahta çerçeve içerisine tüm mesafeleri ve boşlukları aktarmakta ustalığını konuşturur ve "işte modern insan" diye bas bas bağırır: işte orta sınıf küçük burjuva'nın hayal kırıklıkları ve yalnızlığı...
hopper'ın en beğendiğim tarafı resmini olabildiğince yalın tutması bu bana şöyle bir çağrışımda bulundurtuyor: bakın işte insan! yalnız ya da değil, keyfi yerinde ya da değil, mutlu ya da mutsuz her neyse işte tüm çıplaklığıyla karşınızda! işte binlerce yıldır anlamını keşfetmek için çaba gösterdiğiniz, sarıp sarmaladığınız, yücelttiğiniz insan! görün onu nasıl da zayıf, korunmasız, çıplak ve tedirgin... hopper bunu düşünmüş müdür bilinmez ama ben hopper'ın fırçasında bu insan'ı görüyorum.
