başkalarının hayatına, baba-oğul ilişkilerine bakıp; "benim babamla aramda neden böyle bi' ilişki yok ?" sorusunu sormak çok berbat. ilişkilerine bile değil, baba rütbesi, sıfatıyla yaptığı şeylerin dışında sürdüğü hayata bakıp "benim babam neden böyle değil ?" farkındalığı çok sert. kafayı duvara yaslayıp düşündürüyo, bu duruma gelmekte benim hata - katkı payım yüzde kaç ?
yine de kafasına vuruyo adamın, benim düşündüklerimi düşünüp; "keşke benim de bi' babam olsaydı" diyen insanların durumunu.
en kalp kıran kısmıysa hangisinin daha üzücü bir durum olduğunu bilememek.
