Akşam eve gelirsin. Ortalığın biraz dağıldığını fark edersin, biraz topralayayım dersin. Aslında can sıkıntısındandır bu yaptığın, yalnızlıktan. Yapacak başka şeyin yoktur çünkü. Birkaç saat sonra kafanı yastığa koyup uyuyacaksındır.
Sonra koltuğun altında süpürgene bir şey yapışır. Bakarsın, bir toka. Manga’nın “elimde saç tokan, güneş misali mis kokan” satırları gelir aklına. Baştan aşağı özlemle dolarsın. Dolaba gidersin, bir kutu efes 50 cl kalmıştır. Yetmez ama evet dersin, bir sigara eşliğinde bitirirsin onu. Çare olmaz ama ne yapacaksın. Özlem güzel, ama bazen rahatsız edici olabiliyor maalesef.
