“Bu eksik sana değil,bana ait.Bende inanmak noksanmış. Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanmadığım için,sana aşık olmadığımı zannediyormuşum. Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki,insanlar benden inanmak kabileyetini almışlar. Ama şimdi inanıyorum. Sen beni inandırdın.Seni seviyorum.Deli gibi değil,gayet aklı başında olarak seviyorum.”
“Elleriniz ne kadar soğuktu” dedim.
Tereddütsüz cevap verdi:
“Isıtın!” Ve her ikisini birden uzattı.
