az önce oldukça eski bir evin önünden geçiyordum. 3 ya da 3.5 yaşlarında bir çoçuk. ama o kadar tatlı ki sözlük anlatamam. sanki tipinin sevimliliği yetmiyormuş gibi birde canavar desenli o mor geceliği giymiş. annesi çıktı kapıdan, onu elinden tuttu ve hemen evin yanında ki bakkala girdiler. izlemeye devam ettiğimi farkında değilim. 2 dk sürmedi anne ve çoçuk elinde 1 ekmekle çıktılar. baktım içeri giriyorlar. muhtemelen annesi beni manyak falan sanmıştır.
durdurdum onları kendimi tanıttım (ne mânâ) "çocuğu biraz seveyim, izin verirsen de bakkaldan bişiler alayım" dedim. çocuğu başladım sevmeye 15 dakka falan annesinin değişik bakışlarına aldırmadan sevdim. çocuk bir utangaç bir utangaç ki sormayın. kötü bir niyetimin olmadığını göstermek için bakkal konusunda ısrar ettim. en son çocuğa şaplak atacaktım kıyamadım.
kıssadan hisse bakkala girdik. çocuğa her ne isterse almasını söyledim. tek götürdüm bilerek annesinden çekinmesin diye. annesi kapıda duruyor. çocuğun ne aldığına bakmadım. alıp alıp abiye veriyoruz.
ardından işle ilgili bir telefon geldi. her işte olduğu gibi benim işte sitreli. başladık konuşmaya bu arabada alakası yok ama azcık azar yedim. neyse efenim poşetler hazırdı. parayı ödedim ve annesine vermeden önce çoçukla tekrar biraz oynadım. o sıra anne içeri girmiş ablasını yollamış ufaklık için. çocuğu verdim de poşetler ben de kalmış sözlük! telefondan sonra akıl mı kaldı bende!
geri döndüm fellik fellik çocuğu arıyorum. gösterdim gösterdim vermedim resmen. onun yerinde olsam affetmem kendimi. annesi diyodur ben bi manyaklık sezdim diye.
otobüsteyim evi tekrar bulursam editlerim baktınız ses yok üzerime toprak atın. nölüüüür..
