Saat gece bir buçuğu geçti. Bardağım yok bu yüzden cam sıkma portakal şişesinin içine rakı koyarak tek başıma kafayı bulmaya çalışıyorum. Arka fonda Onur Akın ve Haluk Levent var. Kafam hiç olmadığı kadar karışık. Bir yandan cips yiyorum ve hiç düşünmeden bu yazıyı yazıyorum. Bu Onur Akın hak ettiği değeri görememiş ya. Bana da bugün bi arkadaş tavsiye etti. Efsane şarkıları var adamın. Bildiğimiz şarkılar ama çok daha bilinir bi sanatçı olması lazım bu adamın.
Bi duble daha koymayı düşünüyorum ve biliyorum ki şu an çektiğim acıdan aldığım keyfin sabah esamesi okunmayacak. Beni bu ruh haline sokan şey ne peki? Aşk, gözler, gülüşler, ihtimaller, yetersizlikler... Anlatılacak çok şey var ama beni burada bilen arkadaşlarımın olması yeterince açık olmamı engelliyor. Bu rakının ne biçim bi tadı var?
Yıllar sonra sırf kafa olmak için kullanılan bu maddelerin yok olmasını diliyorum. Beyni uyarıcı farklı, daha zararsız maddelerin piyasaya sürülmesi çok iyi olur. Keyfe kolayca ulaşılabilecek bir teknoloji istiyorum mesela konserden alınan keyfin konsere gitmeden beynin bi bölgesini uyararak alınabildiği.
Yatakta bacak bacak üzerine atmış uzanıyorum bir bacağımı şu an hafif kaybetmiş gibiyim. Neyse esas mevzuya geçelim. Bu gönül ilişkilerinde maalesef istediğim noktaya, mutluluğa ulaşamıyorum. Valla ulaşanları da aşırı kıskanıyorum. Aç bi insanın besine duyduğu hasret gibi bu duyguya hasret çekiyorum. Sanki buna ulaşınca oldu bittiye getirmeyecekmiş gibi... insanoğlu nankör. Mutluluğa veya zafere ulaşsa da sürekli daha fazlasını istiyor ya da öyle olduğum için herkesi öyleymiş gibi düşünüyorum. Mükemmelliyetçilik iyi değil.
Konudan sürekli saptığımı hissediyorum. Ama şimdiye kadar olduğu gibi bu entryi de silmeyi düşünmüyorum.
Sizce ne yapılmalı? Gözlerine... Vurulmuş olduğunuz kişi mi? Yeni sulara yelken açmak mı? Konuşabilirsem konuşmayı deneyeceğim. Mesajlara açığım.
Not: Fazla uzatmamaya çalıştım. Biraz içince bu kadar oldu. Yarım saatten fazla süre boyunca şarkılar ve çok daha fazlası eşliğinde yazılmış bir entrydir.
