şantiyede insan bir tek şey düşünür. o günkü işleri yapmak. ne dünya, ne hava hiçbir şey çalışanların gözüne görünmez. sabahın kör karanlığında makineler çalışır. yağcısından şefine herkes oradadır. öğlenin sıcağı ya da soğuğu, yağmur, kar hatta savaşın bile önemi yoktur. yapılacak olanlar yapılır ve akşam karanlığında yağcısından şefine hepsi aynı karavanada ve binada buluşur. sabaha kadar herkes farklılaşır, hayatına döner. sevdiklerini özler, arkadaşları ile oyuna gider, okumaya gider, vakit öldürmeye gider, kimi de dertlerine döner. ta ki sabaha kadar. sabahın karanlığında her şey tekrar başlar bir daha ki akşama kadar. şantiyeci kardeşimin bu işi başarmaktan başka derdi yoktur. bizler anamızdan, babamızdan, kardeşimizden çok birbirimizi görürüz. gurbette olduğumuzdan kalender oluruz, halden anlar, birbirimizi idare etmesini biliriz, beraber yemek yeriz, beraber çalışırız. aile gibi oluruz. o yüzden birbirimize kardeşçe yaklaşırız. ama işimiz zordur arkadaşlar. allah hepimizin yardımcısı olsun. sabır versin.
