sorgusuz belli ki yaşadığın hayat, yaşadığın gibi beni
ama yaşayamadım ki ben seni... hiçbir açık kapı bırakmadın, hiçbir ışık yakmadın görebilmem için önümü; kayboldum karanlıkta... uzaktın artık bana, aslında hiç yakın olmamıştın ki düşününce... ağlamıştım ilk kez senin için başarmıştın bunu sen. seni sevmiştim belki belki de çocukça bir hevesti ama değiştirmedi bunu hiçbir şey acı çekmiştim senin için ağlamıştım. ama mutlu da olmuştum yalan değil mutlu etmiştin beni güldürmüştün inanmıştım tekrar beni sevdiğine. kim bilir belki çocukça heves olan benim duygularım değil seninkilerdi, ağlamıştım...
artık hiç olmadığı kadar doluydu kül tablam o da harab olmuştu senin yüzünden. daha bir farklı tutuyordum penayı artık tellere her vuruşum benim canımı acıtıyordu. hiç olmadığı kadar nasır tutmuştu parmaklarım. her şey seni anımsatıyordu sen ise gitmiştin... sen gülüyordun başkalarının yüzüne. tek bir kelimeyle bitirmiştin beni; üzgünüm...
bu kadar kolay mıydı peki? bu kadar kolay mıydı bir insanı bitirmek. bunun cevabını da tek kelimeyle verirdin sen tahmin ediyordum. aslında düşününce sen uzun cümlelerle de konussan benimle ben kaybolurdum o harflerin içinde... korkuyorumdum hiç korkmadığım kadar ve sen hala gülüyordun. gülmek bu kadar acıtırmıydı canımı bilemezdim. ben senin gülüşüne aşık olmuştum hatırladın mı? demekki aynı gülüş insanı öldürebiliryormuş da hımmm...
evet ben bu yazıyı sana yazdım ama sen yarısında sıkılıp kapatacaksın sayfayı biliyorum...
