"Şu hakikati kendi hayatım bana öğretti: insanoğlu insanoğlunun cehennemidir." diye bir cümlesi vardır bu kitabın.
doğrudur, başkaları sizin için o denli önemli oluyor ki kendi benliğinizi başkalarından bağımsız şekilde tanımlama şansınız ortadan kalkıyor; işte insanın doğası bu:
kendini başkasının gözünden değerlendirmeye mahkum olmak- hele de bu denli her şeyin görünüş üzerine yoğunlaştığı bu yüzyılda-
insan ne kadar kendinden emin olursa olsun kendini bu şekilde değerlendiriyor; varoluşçu felsefe de görecelilik kavramı var mıydı, olsa buraya cuk otururdu ha.
tanpınar kitapta bu durumu mu anlatıyordu kafam o kadar bulanık ki onu bile hatırlamıyorum.
