hiç unutmam lisenin ilk günü, herkes sınıfta yeni sırasına saf saf oturmuş etrafına bakınırken "kralınız geldiiii" diyerek bi çocuk girmişti sınıfa, gülüyordu da bi yandan. o anı hala hatırlar ve gülerim ama hayatta onun gibi olmak lazım aslında. etrafı yabancı/büyük/tehlikeli görmedikçe aslında onun ne kadar basit ve sıradan olduğunu anlıyorsunuz. ne olacak? güveni de satın almıyorlar ya. kim ne yapabilir en fazla?
