mutsuz olmaya mahkum insandır. aşık olur, terkedilir. dostları olur; peşinden ölüme bile gidebileceği, bu kez en nefisinden bir kazık yer. ama iyi insanlar acı çektikçe kötü birer insana dönüşmezler. iyi insanlar, susmayı öğrenir. zamanla eksilir, her gece az az, tüketir kendini. en sonundaysa tamamen yokolur. ve hiçbirimiz öğreneyemeyiz nereye gitti bu iyi insanlar.
