‘’bir kalır uzun resimlerde anısı sakallarımızın
urban içinde üşüyüp üşüyüp kaldığımızın…’’
demiş uyar.. fazlasıyla uyar.. ne güzel demiş değil mi sevgilim…
sanki görmüş de acılarımızı, sızımızı bize yazmış.. kendinden
öteye dokunmuş kelimeleriyle öpmüş gözyaşlarımızı..
bir solucan deliği yaratmış cümleleriyle ve bizimle iletişime geçmiş..
zamanın ötesinden gelmiş cümleleri, kelimeleri, durakları..
nasıl da acımıştı oysa kalbimiz.. fiziken, madden dahi hissedilir olmuştu.
öyle ki, ruhumuz adeta kıyıma uğramıştı o ilk sızı ile.. sevgilim..
sen yoksun.. toprağın da bol olsun..
sevgilim. bir sen biliyorsun . sigara, kitaplar, bilgisayar.
pek bir şey değişmedi senden sonra.
biraz beyazladı saçlarım sadece. bir de sigarayı çoğalttım.
sen yoksun..
dün gibi hatırımda, seni ilk görüşüm. dün gibi aklımdasın..
sanki az evvel kalkmışsın yanımdan..
üstünden 7 sene geçmesine rağmen sen bu dünyayı terk edeli, sevgilim..
buna rağmen dün gibi izlerin. dün gibi taze.. ıslak..
kahkahaların hala odamı dolduruyor. ve hala o gözlerin aklımda.
nasıl unuturum seni.. nasıl senden sonra birini sevebilirim..
nasıl seni bırakırım.
hatıranı yaşatmak kadar onurlu bir şey mi var benim için hayatta?..
seni bırakırsam adına kaldırdığım kadehler kime gider sevgilim…
‘’çok üşürdük hep üşürdük üşümekti bütün yaşadığımız.
üşürdü ellerimiz aşkımız sonsuz uzun sakallarımız ‘’
demiş uyar.. fazlasıyla uyar.. ne güzel demiş değil mi sevgilim…
