hayatınızdaki kişiler önemini yitirdikçe, uzaklaştırdıkça onları etrafınızdan sadece ölüler özleniyor...
sadece toprağın beş karış altındakilere hasret çekiliyor... sadece çürümüş gözler, eller, tatlı sözlerin döküldüğü dudaklar özleniyor o kadar... başedilemez bir özlem ama bu... çaresi olmayan belki de tek çaresi ölüm olan bir özlem...
