çoktan elden gidenleri, kaybettiğimizi farkettiğimiz anlardır.
yalnızlık vardır birkaç kişi yürüdüğünüz yolda geri kalsanız bile hissedilmemeniz... işte o kadar büyük bir düğüm kalır ki boğazınıda ne yukarı ne aşağı gider o, ne nefes aldırır ne de verdirir. kendinizden nefret ettirir o anki bu acı..
köpek gibi sevdiğiniz halde kişilik çelişkisine düşüp onu hep daha derine kazdığınız anlar vardır birde, o kadar yakar ki içinizi, ne bir daha aşık olursunuz birine, ne de aşk var diyebilirsiniz size sevgiyi unutturur, aynaya her baktığınızda silemeyeceğiniz izler oluşturur, taaa ki yeniden aşk varmış diyene kadar.
