Evet, iste yine ordayim, imkansizliklariyla, her daim oralarda bir yerlerde duran gizemleriyle, bilinmeyenleriyle akip giden, varligiyla yokluga bile sukrettiren, mucizeler ulkesi sevgili metrobus. Sana ne kadar tesekkur etsem az. Sayende bu gun, tekrar hatirlayacagimi bilsem de butun dertlerimi unuttum, sukrettim. Evet hepsi senin sayende sevgili metrobus. Asil konumuzsa senin sayende tanidigim, senin sayende ibret aldigim o mahlukati gormus olmam. Sen, sirf koca gotunu koltuga koymak ugruna kucaginda bebegi olan kadini iterek neredeyse dusmesine sebep olan, baskalari tarafindan tutulmasa o kucucuk bebegin belki de yola dusmesine neden olacak insanlik yoksunu sigir seni. Umarim o metrobusun kapisina sıkışır koca gotun, umarim farkedilmezsinde o halde gotun saga sola carparak torpulene torpulene gidersin. Metrobusten atilirken son anda tirttigin dayagi ve nicelerini yemen dilegiyle. Ve hayat devam eder, tum sevicleriyle ve acilariyla. Ne halin varsa gormen dilegiyle sevgili metrobus, her nerede yasiyor ve yasatliyorsan.
