sanırım hiç bir zaman mutlu olamayacağım. istediğim her şeyin önünde cesaret engeli vardı ne onu aştım neden bu süregelenlikten şaştım..
küçük insanlar dediklerim hep hedeflerinin ilerisi için uğraşanlardı, ama ben en küçüğüyle aynada karşılaştım. hiç bir zaman kendime itiraf edemedim. sessizlik artık rahatlatıyor. insanlardan uzak kalmak sebepsizce ağlamak falan iyi işte, her şey böyle biraz ot gibi yaşatıyor ama olsun pek dinlemeye vakit kalmasın istiyorum içimdeki ses için. konuşmaya başlamasın istiyorum beni en çok kıranın o olduğunu biliyorum . gülmeye oruçluyum sanki ucuz bir şairin dediği gibi ama gerçekten kendimi kasıyorum susuyorum o kadar tepkisizim ki her şeye herkese bazen kendimden bile bıkıyoum..
uzaklar bakmak istiyorum odamın camı gökyüzüne bile hasret sanki hiç güneşi görmedi bu ev. hiç mutluluk hiç ışık görmedi.. hiç kahkahalar dolmadı duvarların içine sadece soğuk nemli duvarladı hep gözümde. çok daralıyorum bazen ama elimden geleninin en iyisini yapıyorum. belki ilerde deyip hayatımı başka hayatlara başka zamanlara erteliyorum.
edit: harf
