yıkılmış bir umut. bolca paranoya. bolca karşılıklı paranoya ve bunun farkında olma hali. fakat elin kolun bağlı olması. arada bir gelen sinir krizleri, arada bir gelen özlemden ağlama krizleri. arada bir gelen "yeter artık ben eğlenmeye çıkıyorum" tripleri, arada bir gece klubunde de olsan, barda da olsan yakaladıysa bırakmayan "eğlenecek halim yok..." tripleri.
bol bol anı kalıyor bir de ya. gerçekten bolca anı kalıyor. kahkahalı anılar, öpüşmeli, el ele tutuşmalı, hiç ayrılmayalımlı anılar kalıyor. hüzünlü müzikler eşliğinde hatırlanıyor. insan çok özlüyor...
bir insan annesini nasıl özlemez? babasını kardeşlerini nasıl özlemez?
işte o insan sevgilisini de öyle özler.
bir ilişki, ilişki olduysa artık o andan itibaren her şey güzelleşir. iki tarafın hayatı güzelleşir, bakış açıları değişir, gelişir... herşey pembeleşir. ilişki dışındaki her şey kötü gitse bile sevdicek tarafından bir sarılmaya bakar bütün dünyanın güzelliklerle bezenmesi.
fakat an gelir ve ayrılık gerçekleşir ya. hayatın içindeki ertelenen bütün o kötü şeyler bir anda yığılıverir üstüne. hoş, hayattaki her şey güzel olsa dahi, ayrılığın acısı her şeyi yerle bir etmeye, ziyan etmeye yeterli. durum böyleyken bile her şey üst üste gelir ve yapayalnızlığın en dibinde bulur bir zamanlar çok aşık ve çok mutlu olan o birey.
yalnızlık sarar insanı.
birlikte dinlenilen müzikler istediği kadar hareketli olsun, ağlatır artık. bir çok şeyin rengi değişir hayatta. ayrılık bu ayrılık. allahın emri değil bu, seçim.
bir mektup kaldı iki sayfalık. onu ne kadar yorduğumu yazdığı bir mektup. herşeyin çok zorlaştığını söyleyen mektup. yeni evimize taşınırken getirdiği tabaklar kaldı, tencere, bardaklar vs...
evin camlarını sildiği o görüntü çakıldı kaldı beynimde, hiç gitmeyecek.
evin parkelerini sirkeyle parlattığı o görüntü gelecek ve ben yine alay edeceğim "kızım bi gel şuraya yaa..." diyeceğim.
gittikçe bozulacak her şey.
belki bir iki görüşme daha gerçekleşecek fakat artık içi iyice boşalacak.
bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm.
