hem oyuncuları hem hikayeyi çok başarılı bulduğum film.
bir şeyler oluyor yaşanıyor, sağdan soldan birileri asılıyor. illaki bir tarafa kayıyor gönlümüz, aklımız. bir taraf bize haklı geliyor, destekliyoruz. ama bence çoğunlukla olaylara karışan kişilerin bir insan olduğu, onların da anne baba ve sevdiklerinin olduğu gerçeğini kaçırıyoruz. bu tarz filmleri bu gerçeği hatırlatması açısından önemli buluyorum. iftarlık gazoz filminde de aynı şeyi hissetmiştim. bu filmlerin sayısı artmalı.
filmde gürkan uygun şahaneydi, artık gözümde memati değil ahmet baba.
ipek tuzcuoğlu da anne hassasiyetini, evladına bakarken içi titreyişini hissettirmekte çok başarılıydı. o camiye girip cemaate ayar verdiği sahnede koşup sarılasım, tutup başıma tac edesim geldi. münir can cindoruk yani mustafa ne kadar temiz yüzlü, nasıl güzeldi. ama o temiz yüz idam önce traşlı saçıyla bambaşka bir hal aldı.
yasemini nerden tanıyorum derken sonlara doğru jeton düştü, üvey baba'daki lamia.
