fransız ihtilali sonrasında özgürlüğü savunan şair '' andre şöniye '' idam cezasına çarptırılır. hücrede çaresizce infaz gününü beklerken, kurumuş ağaç yapraklarına yazdığı ve ölümünden sonra cebinde bulunan o son şiiri:
...
canlanır son umut ve tatlı rüzgarlar gibi gözümde güzel günler,
dibin de darağacının üflerim neyimi deyip, neylersin kader!
ah ölüm uykusuyla kapanacak gözlerim,
gideceğim bir anda
yazacağım son şiirimdir bu benim dört duvar arasında...
ölüm habercisi o karakura neferi,
alçak askerler orda !
adımla dolduracak karanlık dehlizleri,
ah bense tek başıma,
dolaşıyorum serseri, başımda yıldırımlar,
yok bir dost beni bilir,
dudaklarımda hep yarım kalan mısralar
bileklerimde zincir...
gün olur meleyen kuzu demez, ölüm gelir çalıveriri kapıyı
ve bunda, sende anlarsın ki,
kimsenin olmaz talihi yar...
düşünmeden kendimi çürüyüp gideceğim,
bu karanlık çukurda öyle bekleyeceğim
alışmalıyım buna.
...
edit:bu şiiri malesef hiç biryerde bulamadım, aklıma kazındığı kadarıyla yazdım.
