inceden hüzünlü bir müzik girer. alwayssleepy pencerenin önünde durmuş kendi kendibe konuşmaktadır.
- acaba bu bayram hürmet gösterenim, el öpenim olacak mı?
kulağı devamlı kapı zilindedir. fakat gün artık geceye yaklaşırken kapı bir kere bile çalmamıştır. hüzün kaplamıştır alwayssleepy'in içini. yine yanlızlık, yine kimsesizlik sarmıştır ruhunu. vazgeçer beklemekten. kitaplığından eski bi kitap seçer, eskimiş koltuğuna yayılır ve kitabı okumaya başlar. birden bire kapı çalar.
zırrrrrr...zırrrrr.
alwayssleepy önce şaşırır. umutları tamamen kaybolmuşken kapının çalması yaşlı yüreğini kütür kütür attırmaya başlamıştır. hemen banyoya koşar, aynanın karşısında alelacele saçlarını düzeltir. sonra kapının arkasına geçer ve ''kim o'' der. karşıdan ince bir ses;
benimmm.
bu onun sesidir. ama emim olmalıdır. tekrar ''kim o'' der. tekrar aynı cevap;
benimmm.
hayır hayır. bu ülker çikolatalı gofret değildir. oysaki sesi ilk anda onu çok andırmıştır. kapının diğer tarafındakinin kim olduğunu anlaması için kapıyı açması gerektiğine karar verir ve açar.
bi anda zaman durur. iki çift göz karşılıklı birbirinin içine bakmaktdır. matrix filminde neo ya ateş edilirken kamera nasıl neonun etrafında döner, burdaki görüntüde öle olmuştur. sonra zaman tekrar hareket eder ve alwayssleepy şaşkın bir ifadeyle;
- aman tanrım. ali.. alimacgraw, bu sensin.
+ benim ya. hiç oyalanmadan elini öpüp gidicem.
- ama sen, sen gelmezdin böyle.
+ deep kulağımdan tutup getirdi buraya.
