Zor derken "ay çok isterdim ben de kavga etmek, saç baş yolmak" anlamında asla değil.
Ama bazen öyle zamanlar geliyor ki kavga etmekten korktuğun için eziliyorsun, birilerinin ezilmesine göz yumuyorsun. Şöyle yüksek sesle hayır diyemiyorsun.
Pasifleşiyorsun.
Neden oluyor bunlar?
Şahsım için yorumlayayım, karakterim oluşmaya başladığından beri çok pasifist bir insanım ve kavga etmişliğim hiç yoktur.
Neden oldu diyorduk... Hadi beni nasıl büyüttüklerini analiz edelim:
"sokakta tanımadığın biri konuşursa cevap verme eve koş"
"erkekler laf atarsa sakın cevap verme kaç"
"okulda biri döverse sen öğretmene söyle"
"kavga eden olursa ayırma kızım seni de döverler bak"
"sana ne o kıza öyle diyorlarsa, sus bakim karışma sen"
"senin politik düşüncelerini kimse bilmek zorunda değil, sakın okulda böyle konulara girme"
"eylem mi? Ne eylemi sana ne eylemden? Otur oturduğun yerde"
Gördüğünüz gibi, doğru veya yanlış, beni korumak için kendimi bildim bileli bir şekilde susup oturmaya programlamış beni etrafım.
Beni korumak için, çok da iyi bir niyetle, ezilen onca insanı, ve fikirlerimi, düşüncelerimi telef ettiler.
Ama etmeye devam edemeyecekler.
Ezilene destek olmayarak kendi ezileceğimiz günlerin temelini atıyoruz arkadaşlar.
Yeni yeni yıkıyorum etrafıma ördükleri duvarları, farkedip siz de yıkın.
Kurtulun.
