Nietzsche'nin nihilizminde yine de yaşamı olumlayan bir taraf var. Adam amor fati demiş, daha ne olsun.
Peki ya Max Stirner'ınkini ne yapacağız?
Gerçi ona nihilist demek ne kadar doğrudur, orası tartışılır. Ancak Nietzsche'ye kıyasla epey serttir ve görüşlerini sonuna kadar götürmesi bakımından daha dürüsttür.
Nietzsche'nin karamsar addedilmesini hiçbir zaman anlayamadım zaten. Schopenhauer'i sonradan reddetmesindeki en büyük etken, ihtiyarın yaşam karşıtı duruşu ve inzivayla intiharı çözüm olarak gören yaklaşımıydı diye biliyorum. Onu da geçtim stoacıların ve hristiyanların çileciğini bu kadar alaya alıp en nihayetinde amor fati'ye ulaşmasına ne demeli?
(bu konuda birilerinin beni aydınlatmasını isterim.)
gelelim stirner'a. hayatı hakkında pek bir şey bilmiyorum. yani söyledikleri yaşadıklarıyla uyuşuyor mu falan burasını sallayalım. (Kaldı ki ne Schopenhauer intihar etti, ne de Nietzsche söylemleri kadar cesur bir kişiliğe sahipti. en azından öyle söyleniyor.)
Stirner değer tanımama işini öyle bir noktaya vardırır ki, ona göre başkasının benimle aynı haklara sahip olabileceği gerçeği bile beni ilgilendirmez. Hümanizme sokayım bana bir şey olmasın. birey sadece devletin karşısında yer almaz. devlet bana haklar tanıdığını söyleyebilecek yetkiye sahip değildir. Bana hak tanıdığını iddia ediyorsa, demek ki bu hakları zamanında benden çalmıştır ve devlet benim olanı bana lütfediyordur şu an. Birey aynı zamanda diğer bireylerin de karşısındadır. mutlak özgürüz, her şeyi isteyebiliriz. Başka bir insan isteğimle benim aramda duruyorsa onun da canı cehenneme. Oysa hobbes'a göre devletin biricik varoluş sebebi insanlar arasındaki bu çatışmanın üçüncü bir güç tarafından engellenebilmesi, en azından bir düzene sokulabilmesi değil miydi?
gece gece buraya nasıl geldim bilmiyorum. nihilizmin lüks bir akım olduğunu düşünüyorum. Değerleri istediğimiz kadar yok sayalım, kıyısından köşesinden gene bu değerlerin aurasına kapılıp ayırdına bile varmadan onları savunmuyor muyuz? intihar edebilecek cesaretiniz yoksa nihilist olmayın arkadaş. bu yüzden:
