yaşam boyunca başarılması en zor ve en tehlikeli şeylerden bir tanesidir. dibi gördüğünüzde başlarsınız kendinizle yüzleşmeye. derinlere inersiniz. en dibe geldiğinizde, artık inecek başka dip kalmadığını anladığınızda, bulduğunuz şeyin umduğunuz şey olmaması ihtimali bile, insanın bu hayata devam amacını sorgulatacak güçtedir.
kişiliğimiz, karakterimiz, inançlarımız, sevgilerimiz.. her biri sınanmayı bekleyen küçük katmanlardır. bu yüzleşmenin merkezi büyük bir şehir gibidir. üst katlar ya da katmanlar gayet güzel, zengin, bol yeşillikli ve koşu parklı alanlarıdır. güneş en güven veren noktasında olur her zaman. gözü ya da teni rahatsız etmez. ter, toz, sümük, sidik, bok yoktur bu katmanlarda. her şey rahatsız etmeyecek kadar yapay ve kusursuzdur. derinlere indikçe, dibe yaklaştıkça o güzel yapılar bozulur, çarpık kentleşme başlar. kalabalıklar artar. kornalar, bağrışlar ve kaos artar. gittikçe tekinsizleşir her şey. binalar çarpık kentleşmeden gece kondu tarzı evlere dönüşür. güneş çoktan gitmiştir ya da en rahatsız edici açısıyla yüzünüze vuruyordur. gözleri kısmak bir işe yaramaz çünkü göz kapaklarınız kadar incedir artık kendinizle yüzleşmenize neden olan şeylerin kılıfı. derine indikçe bulacağınız şey kesinlikle siz değilsinizdir ve eğer bir şekilde derinlere inmeye başlarsanız, ya delirirsiniz ya da delirme şansını kendinize tanımadan her şeyi bitirirsiniz.
kimsenin o noktaya kadar gidip geri gelebileceğine inanmıyorum. istisnalar hariç tabi.
