Normaldir.
Bir belgeselde yeni doğmuş çita yavruları vardı. Aslanlar bunları yavruyken öldürüyorlarmış ki büyüyünce kendi besinlerine ortak olmasınlar.
Neyse. Çitaların annesi gözü gibi baktı yavrularına gece gündüz. Aslanlar gelmesin diye hep tetikte bekledi. Nöbet tuttu. Yavrular palazlanıp oynamaya başladılar. Ama anne yavruları bırakıp avlanmaya gidemediği için açtı ve günden güne bitkin düşüyordu. Bir gün mecbur kalıp ava gitti. Döndüğünde bütün yavrularının aslanlar tarafından boğularak öldürüldüğünü gördü. Onun belki yavruları uyandırabilirim umuduyla çırpınışını hiç unutamam. Bağıra bağıra ağlamıştım. Yazarken bile gözlerim doldu.
Aslanlar yavruları aç oldukları için öldürüp yese bu kadar üzülmezdim. Doğanın kanunu derdim. Ama bu gördüğümden sonra aslanlardan uzun süre nefret ettim. Hatta aslan kral desenli kumbaram vardı. Onu da çöpe attım.
