Saat gecenin leşi... kızoğlankız bir sessizlik, hiçbir ağız tarafından bozulmamış ve ölü doğmuş güneş. ey sevgili, ruhumu tekmeleme artık n'olursun, içimdeki "ölü"yü düşüreceksin!
"Sana cok önemli bir şey ağlatacağım" dedi. Hüzün hüzün anlattı, "anladın mı" dedi. "ağladım" dedim, gözümden düşenleri göstererek... "Sen"liğimi yitirdim; düşüncelerin,düşüncelerimi asimile etti.
Ayrılık acısıyla ağladım. her gözyaşı damlası yere döküldükçe kırılan cümlelerimdi... ya da aslında ağlamak gözlerin terlemesidir ayrılığın sıcağından, ayrılığın hararetinden. gözlerim terledi. Gözyaşımın kaldırma kuvveti nefretimi ayağa kaldırıyor.
Ah be sevgili, ruhumdan bir tel kopardın ve bozuldu hayatımın akordu...
Bana biraz borç "hayat" versene tanrım, durumum iyi "ölürse" öderim sana geri...
ilham perisiyle ensest yapan şair... [ondandır seni seviyorlarımın sakatlığı]
