ölüm, nefesin bittiği an diye tanımlanır sözlüklerde.
ölüm, herşeyin bittiği an mıdır yoksa herşeyin başladığı an mı bir türlü karar veremem.
küçükken, sürekli ölüm senaryoları kurardım aklımda. ölüyorum, kimler arkamdan ağlar diye?
önce annem gelir aklıma, yüzündeki çizgilerde acılarını okuduğum annem.
sarıp sarmalar cansız bedenimi bırakmak istemez, zor ayırırlar benden onu. hayatında hiç isyan etmeyen annem, sonunda isyan eder allaha. neden der, neden onu benden önce aldın?
yüzündeki çizgilerinde acılarını okuduğum annem daha da yaşlanır sanki bi an. dayanamaz en sonunda ve feryadına yenik düşüp bayılıverir oracıkta. yattığım yerde annemi kaldırmak, ona sarılmak ve anne üzülme ben ölmedim demek isterim ama diyemem, kıpırdayamam bile yerimden. çünkü ben ölüyümdür
