iki gün önce kuzenim doğum yaptı. çok zor geçmiş doğumu, ziyaretine gidince tanıyamadım. eli ayağı şişmiş, yüzünde bile şişkinlik var, gözlerini açmakta zorluk çekiyor. korktum bi an, çektiği acıyı düşününce daha beter oldum.
- kuzen hala canın yanıyor mu?
- yanıyor tabi
- nasıl katlanıyorsun peki? ben yapamam
- bak kuzum korktuğunu görebiliyorum ama değer acı çekmeğe, ne söylersem söyliyim anne olmadan beni anlamayacaksın. çocuğunu kucağına alınca geçer tüm acılar.
ben tabi hala anlamamıştım, çünkü o umut verici sözleri bile yarı baygın olarak söylüyordu. az daha ölüyormuş, ateş yüzünden yüzü solmuş resmen ama hala hiçbir şeyi yokmuş gibi davranıyor. yerinden kalkmaya bile hali yokken, çocuğunu odaya getirdikleri zaman gözlerinin içi parladı. bi canlılık geldi, mutlu oldu. çocuğu benim tutmamı istedi, ilk kez yeni doğmuş bir bebeği kucağımda tuttum. gerçekten bambaşka bi his, hafif olmasına rağmen kollarım titredi. ya rahat değilse ya incinirse diye, ben endişelenirken, bi baktım o uyumuş.. sadece nefes alıp verişi bile mutluluk kaynağı olabiliyormuş, kucağımda uyurken anladım. bütün korkum gitti, anne olmanın ne kadar güzel hissettirdiğini gördüm ve o an ben de anne olmak isteğine kapıldım.. https://galeri.uludagsozluk.com/r/1054643/+
