Arkamdan üzülecek ailem ve bu şekilde öldüğüm zaman cezalandırılacağıma inandığım bir din olmasa bu isteğim, yaşama isteğimin önünde olurdu çoğu zaman.
Kimsenin üzülmeyeceğini bildiğim için ölmekten korkmuyorum aslında belki de. Sorumluluk hissetmediğim zamanlarda, kimse için hiçbir şey olduğumu fark ettiğimde bu his geliyor. Ansızın, sahip olduğu ve ait olduğu her şeyi terk edip başka bir şehri gezmeyi isteyen o kişi, artık başka bir boyutu gezmek istiyor. Çünkü kaybolduğunda nerdesin, seni kurtarmaya gelelim diyecek kimse bulamıyor. Durumu anlattığında da "ilgi manyağı" damgasını yiyor, e haklılar. Ben duysam, akıl verir ama ilgi açı da derdim böyle bir durumda. intihara meyilli başka bir ergen deseler acı ama gayet haklı bir itham.
içim içimi kemirirken, belki üzüntünün son seviyesindeyken duyduğum hislerdi bunlar. Kendimi camdan aşağı atsam, tam yere çakılmadan "naptım ben" diyeceğimi gayet iyi biliyorum. ilaçlarla kendimi doldursam, karın ağrısı oluştuğunda hemen tuvalete gideceğimin farkındayım. Kendimi assam, son anda nefessiz kaldığımda yaşamak için çırpınacağımdan eminim. Belki de bu yüzden hala yaşamaya çalışıyorum.
Durumu, Kendimden yola çıkarak anlatmaya çalıştım.
