ben bu yazıyı sana yazdım. gözyaşlarım mürekkep oldu, kirpiklerim tüy kalem. içimdeki sensizliği kağıda döküyorum; en derinime işleyen sensizliği...
tenimde bir ürperti... camdan içeri giren rüzgar aldı yerini. tutamadığım ellerin, öpemediğim dudakların kadar soğuk, üşüyorum. gözlerimde acının izleri... ben aynaya bakıyorum, yansımam bile yok. bir şey göremiyorum.
neden üzgünken yatağına kapanır insan? neden ıslatır yastığını gözünden akan yaşlar? ya da neden kalbindeki acı onu her geçen dakika daha çok boğar?
neden terkedilen eşyalara bakıp bakıp ağlar? ben terkedilmedim. sen zaten bana hiç gelmedin. senle paylaşmadığım yatağımda belki de ilk defa sensiz uyuyorum. daha doğrusu uyumaya çalışıyorum.
bakıyorum odama; herşeyde biraz sen varsın aslında hiç olmasan da. masamda, dolabımda, bilgisayarımda, duvardaki posterimde... ama sen yoksun aslında. sadece hayalin var. hiç paylaşmadığımız anılar hiç bulunmadığın bu odada benimle.
tarağım var masamın üstünde. sen bilmezsin ama kaç kere süsledi sana beni. hiç koklamadığın parfümüm şişesinde. mis kokulu saatim kolumda. mis gibi sen kokan saatim, senin verdiğin... ama hepsi biliyor. hayalin bile benimle değil artık.
