hayat işte o çok güvendiğimiz babam başka bir kadını tercih etti. biz iki kız çocuğu yıllarca bu önyargıyla mücadele ettik. ankara'ya taşındığımız yıllar komşular uzun süre bizi gözetledi. nereye gidiyoruz, kaçta geliyoruz...
namuslu (!) aile reisleri peşimize takıldı. eşleri kıskançlık krizleri geçirdi. ta ki ''normal'' insanlar olduğumuzu anlayana kadar. bende hala o yıllardan kalan çok güçlü bir otokontrol vardır. kendime dikkat etme duygusu hep hakim.
bu zihniyetin hasarı işte. görüyorum ki aynı çirkinlik bugün de devam ediyo. tükenin inşallah.
