sonralıkla 'vay amk ergeni. hee bi tek sen farklısın. nası mal bi millet olduk lan biz? basayım eksiyi!'
bu kısımlar bittiyse geri kalanlar benimle devam etsin. okumaya yani.
hiç kimse hayata anormal başlamıyor. başlamıyordur diye düşünüyorum. sonra hayatta başımıza gelenler, yani çevresel etkenler ve yaşanmışlıklarla değişime uğrama hali var. bu ne kadar sağlam bir karakter olsa da fark etmiyor. çevresel etkenlerin de kocaman kocaman olmasına gerek yok. senelerce damla damla damlayan incecik bir suyun kocaman bir kayada delik açması gibi mesela.
bir kısmı da yaşla ilgili herhalde. ergenlik döneminin kendisi anormal zaten. sonrasında da sanırım 30 yaş sınırı var. ne oluyor orda tam bilemiyorum ama daha bir kendini tanıyorsun sanırım. çevreyi bir de. kendini görüyorsun dışarıdan, net değerlendirebiliyorsun. gecenin bir yarısına kadar oturup, öğlene doğru uyanmanı ya da erkenden yatıp 12 saatlik uykuya rağmen sabah zor uyanmanın anormal olduğunu biliyorsun. insanlara güvenememenin, aşırı şüpheci olmanın ve kendi ellerinle kendi hayatını sikip atmanın normal olmadığını biliyorsun. ya da hayatının tam dönüm noktalarında, kırılma noktalarında yani verdiğin karardan it gibi pişman olsan da bunu düzeltmek için hiçbir şey yapmayışının ama bu durumun da seni üzmeye devam etmesinin abuk olduğunu biliyorsun. örnekleri çoğaltabiliriz elbette. ama normal olmuyorsun işte. gerçi kim normal o da tartışılır. başa döndük bak yine. kime göre normal, neye göre normal?
