Onunla iyi kalpli hassas biri olduğu için birlikte oldum. Mükemmel olmasa da huzurlu güvenilir bi ilişkimiz oldu. Yani benim açımdan öyleymiş. Beni sudan bir sebeple terk edip sonra da hicbir şey olmamış gibi hayatına devam edene kadar. Ben sürekli kendimi sorguladım çünkü onun bu kadar kötü biri olacağına ihtimal bile vermiyordum. Sanki bir hatam varmış gibi özür dilemeyi bile düşündüm. Beni bırakmasın diye. Aradan 3 hafta geçti ve ben içimdeki kırgınlıklara rağmen onunla barışma hayalleri kurarken bugün hiçbir umut kalmadığını anladım. Birkez daha kırıldım varsın kirilayim bu bana dera oldu...
Gönlümü emanet ettiğim kişi ile ilk tanıştığımda yok be bu sana gelmez demiştim. Yanıma yakışmaz bikere diyordum. Ama artık birilerini gerçekten sevmeye ve güvenmeye ihtiyacım vardı. Bu ihtiyacım beni ona bağladı. Normalde burnu düşse yerden kaldıramayacak olan ben onun için kendimi eğip büküyordum. Sevmediğim şeylere bile göz yumuyordum onu herşeyiyle kabul etmiştim. Ama o beni olabilecek en onur kırıcı şekilde terketti. Günlerce yazmadi ve en son da kisa bir mesaj ile hakkımı helal etmemi söyledi.
Her şey neyse de insanlara nasıl güvenecegim ben. Nasıl birine içimi açabileceğim en yapmaz dediğim bile içimi yaktiysa.
