Göğüs kafesimde bir şeyler atıyor gibi hala. Yeni bir şeyler, bu zamana dek olmadığı kadar ağır isyanlar var şimdi içimde. Bir şey güm güm vuruyor ciğerlerime. Galeyana getiriyor vücut halkını, bu zamana kadar tek partiyle iktidar olan beynim, dikdatörlüğünü ilan ederkenki hırsıyla isyanı bastırmaya çalışıyor. Önce psikolojik olarak deniyor bunu; herbirine tek tek vaatler veriyor: “Sen karaciğer bir kez dahi içki sürülmeyecek bir daha sana. Bu pis kentten taşınma çalışmalarına girdiğimizi biliyorsunuz hepiniz, yakın zamanda bir dağ evine yerleşeceğiz, hepimiz bu pis şehrin pis havasından, sonsuz kalabalığından, korkunç insanlarından, kirli sularından, bozuk genetikli ve sağlıksız yemeklerinden kurtulacağız. Ciğerler hergün her saat temiz havaya, mide temiz ve sağlıklı yemeklere, böbrekler saf sulara kavuşacak dostlarım. Kalbin sizi böyle gaza getirdiğini biliyorum, ama onun iftiralarıyla, yalanlarıyla ve bana karşı olan boş ithamlarıyla gözlerinizi boyamasına izin vermeyin. Lütfen herkes sakin olsun ve gelecek güzel günleri düşünüp, hayalleriyle yaşasın.”
Daha sonra bu yetmeyince zor kullanıyor: emrindeki birkaç salgı beziyle tehtitler savuruyor vatandaşlarına. Aklınca gözlerini korkutacak: “Bakın kalbi bana teslim edip isyanı bitirirseniz hiçbirinize bir sorun çıkarmayacağım. Her şeyin sorumlusunun kalp olduğunu biliyorum. Sizin sadece fazla düşünmemiş aracılar olduğunuza inanıyorum. Eğer isyanınızda devam ederseniz sonunuz sefaletle kıvranan boş bağırsaklar gibi olur. Bu size son uyarımdı.”
