herkes bu memleketi seviyor. kim ne yapıyorsa, hepsi ve herşey memleket aşkından, sevdasından. (bkz: her şey turkiye için)
işte en sonunda aysun kayacı da patladı:''ben ülkemi sevdiğim için konuştum yaaa. şimdi ağzıma tukureyim, başka birşey demiyorum.''
ama duramadı, demeye devam etti:''yani nerelerinden anlıyorlarsa oralarına konuşayım yani.''
hakikaten neyi konuşuyoruz?
ayakların baş olduğunu söylüyor aysun hanım. yalan mı? dağdaki çobanla kendisinin bir sayılmasına bozuluyor. haksız mı? o ki, bir güzeller güzeli. genç. ünlü. ve dahi bir ''kanaat önderi'' değil mi? öyle olmasa, yılların televizyoncusunun, yılların edebiyatçısının, zamanının çok sevilen sinema oyuncusunun yanında ne işi var kayacı'nın. onun düşünceleri, görüşleri de diğerlerininki kadar değerli, önemli bulunuyor ki orada! vergisini de veriyor. şimdi, dağdaki çoban da kim oluyor?
ne diyoruz: memleketimizi çok seviyoruz. fakat bu halk... işte orada iş değişiyor. (bkz: bu millet adam olmaz) akıl, fikir sahipleri, her türden güç sahipleri, hepimiz kendi cephemizden çok ama çok kızıyoruz bu halka. sevmiyoruz onu. güzelim memleket, bu cahil ve kötü halk yüzünden rezil oluyor. tabii bu arada biz de...
cümlenin düşündüğü, söylediği bu. aysun kayacı'ya kızmak niye?
eee ''bunca cehalet ancak tahsil ile mümkündür'' lafını boşuna etmemiş buyuklerimiz.
