yaşadığım şehri değiştirdim ve tüm yaşayışım değişti. tüm dostlarımı ve ailemi geride bıraktım ve ben değiştim. belki kendimi buldum-tanıdım. bi kitapta okumuştum insanın tüm alışkanlıkları kendine taktığı bir prangadır diyordu. çok anlamsız gelmişti o sevdiğim şehirde. yani huzur böyle bişey, insanın keyif aldığı şeyler alışkanlıkları, bu nasıl bir pranga olabilir ki? ama yalnız olduğum bu şehirde anlıyorum ne kadar doğru olduğunu. başka bir şarkıda da şöyle diyordu; içini dök düşünmeden, sonra sen; sen olursun. yalnız olduğum bu şehide hissettiğim ve yaşadığım şey tam olarak bu. prangalar yok alışkalnlıklarım huzurum ypok ama tamamen kendim-im. bir şeyi unuttum arada hiç üzülmeden diyordu şarkıda. ben burda çok üzüldüm. önceden mutluluk ana ait bir şey diye düşünürdüm. şimdiyse mutsuzlukla ilgili düşüncem bu. genelde mutluyum sanırım. kendim-im. ben ben oldum! bok gibi hissettiğim, mutsuzluklarım, pişman olduğum ya da olmadığım hatalarım ve kendim. olduğumu sandığım kişi ve olduğum kişi hiç bu kadar kesişmemişti. özgürlük kesinlikle huzurlu bir durum değil. tedirgin edici hatta çok yalnız ama eşsiz. sanki yokuş aşağı bisiklet sürüyormuş gibi, yanında kimse yok eşsiz bir duygu ama her an düşüp yaralanabilirsin, sıçarsın-buna çok yakınsın eninde sonunda düşeceksin ve kötü bitecek bu yokuş ama devam ediyormuşsun gibi. o bir kaç dakika çekeceğin tüm acılara bedel ben bunu öğrendim. şimdi düşüp her yerimi parçaladım ama pişman değilim. iyileşmeyi yeniden bunu yapmak için istiyorum. bu bisiklet mevzusunun sebebi de anlayacağınız üzere okuduklarım ve dinlediklerimdir. iyiki var-lar!
