Ölüyorum be sözlük , neye tutunsam elimde kalıyor . kendimi bildim bileli kimseye ifade edemiyorum , kimseyle samimi olamıyorum , aileme bile sizi seviyorum diyemiyorum . sosyal fobiyle savaşmaktan bıktım , son 3 aydır her sabaha intihar düşüncesiyle uyanıyorum . ailem her şeyim , intiharımın önündeki en büyük engel bu. onların üzülmesin diye bu hayat işkencesini uzattıkça uzatıyorum .tutunamayanlardaki selim ışık gibi hissediyorum kendimi , yaşamak için savaştıkça daha çok dibe batan . üniversiteye başlarken kendime söz vermiştim: bu sefer onların arasına karışacaksın, samimi arkadaşların olacak , belki bir kızı seveceksin , hayatında ilk defa birine seni seviyorum diyeceksin ... olmadı be sözlük . ben bilmiyordum üniversitenin kişisel çıkar üzerine kurulu bir düzen olduğu . bakalım ne kadar daha dayanabileceğim ? belki güzel bir sonla biter ...
