hayatın fazlaca kalıplaştığının farkına vardığım an işte bu andır. yani benim aynı zamanda hayatımın bittiği andır. herşey neden sürekli aynı şekilde işliyor? türkiye'de böyle. dünyada nasıl bilmiyorum da ben bundan çok sıkıldım. bir dinleyin beni, hak vereceksiniz bana. dünyadan, yurttan haberleri haberlerden aldınız, bir de benden dinleyin.
ne olurdu bu sefer de karın keyfini çocuklar çıkarmasaydı? karın keyfini bu kez de amcam çıkarsaydı. benim amcam çıkarmasa bile haber spikerinin amcası da çıkarsa da olurdu. "sayın seyirciler, kar yolları kapadı ama karın keyfini yine amcam çıkardı. halamla dayım da ona eşlik etti"
bir kez yahu, sadece bir kez cem yılmaz yine kırıp geçirmeseydi. hani tamam cem yılmaz'ın son zamanlarında gülmedim ona hiç, gülmekten kırılıp geçirilmedim de ama bu söylenmemeliydi artık. deseydi ki spikerimiz: "cem yılmaz yeni reklam filminin kamera arkasında yine komik göründüğünü sandı ve küfür etti. seyirciler buna hiç gülmediği gibi onu küreklerle kovaladılar. ünlü komedyen cipine zor bindi ve uzaklaştı."
yeni yıla girerken bakmasaydık bu kez geçen yıl neler olduğuna. sadece bu yıla mahsus hatta. "sayın seyirciler, yeni yıla saatler kaldı ama biz bu sefer geçen yıla bakmayacağız, zaten kimin umurunda geçen yıl?"
sadece bir kereye mahsus olmak üzere sokaktaki insan bazı şeyleri merak etmiyor olsun.
maçın coşkusu bu sefer sahanın içinde kalsın.
isviçreli bilim adamları bu sefer de mantıklı bir araştırma yapsın. yakında "terlik ve ayakkabı giyenler kanser oluyor" gibi bir hipotez ortaya atıp sokaklarda çıplak ayaklı insanların dolaşmasına neden olacaklar.
öğrenci seçme ve yerleştirme sınavları yapılsın ve bir öğrenci kameralar önünde sisteme küfür etsin. gerçekten.
"allah" diyen m.g.m aslanı da olsun o haberlerde...
polisler eylem yapıp polislerden cop yesin bu sefer de.
bunlar olsun, sonra ben susacağım. hepsi bittiğinde yeni bir listeyle karşınızda dikileceğim.
