artık günleri haftaları ayları saymayı bıraktım. ayrıldıktan sonra seninle bir kez daha görüştük ve ben artık karşımda yabancı bir insanın oturduğunu bir kez daha anladım. öpüştük seninle, sarıldık, ağlaştık aylar aylar sonra... ama yabancıydık artık.
zaman geçiyor sevgilim... bak, bir sürü yeni insan girdi hayatıma. iki tanesi var ki hele pezevenk herifler nasıl da iyi geliyorlar bana. nasıl da iyi bir üçlü olduk o adamlarla bilsen... tanısan eminim o kadar çok severdinki onları. onun dışında her hafta sonu dışarda deliler gibi içip eğendiğimiz bi tayfamız var. aralarında eşcinseller var ve sen tanısan, eminim keyiften ikiye çatlardın. ama sen bilmiyor ve tanımıyorsun.
bazen seni görüyorum hala yolda. mesela sanırım bundan iki gün önce alkollü ve eğlenceli bir ortamda oturuyorduk çok kalabalık bir grup. barlar sokağını net görebildiğim bir yerdeydim fakat hiç bakmıyordum sokağa, çok tatlı muhabbet ediyorduk çünkü. saatlerce hiç barlar sokağına göz atmadım. sadece ve sadece tek bir kez baktım. seni gördüm... sessizliğe gömüldüm yine... o yakın arkadaşlarım anladılar hemen seninle alakalı bir şey olabileceğini. ama hemen sesimi yükselterek, yüksek kahkahalar atarak tekrar döndüm muhabbete. çünkü artık yoksun anlıyor musun? bunu idrak etmem şart artık. hoş, etmemiş değilim fakat yine de arada bir aklıma gelişlerinde de seni kovmalıyım. onu da yapıyorum ama... ne bileyim, hiç bir zaman yeterli değilmiş gibi.
hayatımda yenilik olarak anlatabileceğim onlarca şey var fakat bunlardan söz etmek istemiyorum. söz etmek istediğim başka bir şey var sevgilim. çok aptalca evet biliyorum ama ne zaman bir anne, baba ve küçük bir çocuk görsem hemen aklıma geliyorsun. senden asla bir çocuk sahibi olamayacağımı düşünüyorum ve çok üzülüyorum. ama biz zaten daha üniversitedeyiz değil mi? zaten eğer ilişkimiz devam etseydi bile daha önümüzde yıllaaaaar yıllar vardı. ama umudumuz da vardı. artık yok. çok merak ediyorum kocan kim olacak? benim karım kim olacak? mutlu bir aile tablosu görmek dahi istemiyorum. inan bana, dışardan çok rahat ve çoktaaaan unutmuş görünsemde, içimi hiç ama hiç kimse bilmiyor... bazen aklıma öyle sert düşüyorsun ki karşımdaki insanın gözlerine bakamıyorum konuşurken. sadece etrafıma bakıyorum seni görmek için. hoş, görünce de çok kötü oluyorum.
ya geçecek biliyorum. aslında gerçekten geçmemiş bir şey de yok. ama yerinin hala dolmamış olması beni çok korkutuyor. "yerini hiç dolduramayacak mıyım acaba?" diyorum. biliyorum. çok saçma ve nerdeyse imkansız. yeniden seveceğim. sevdiğim tarafından sevileceğim. ama ne bileyim. seni de çok sevmiştim sevgilim.
sana, aldığım çiçekleri "seni seviyorum" diyerek uzatırken, yüzümün aldığı o kırmızımsı tonu hiç unutma tamam mı? ben hayatımda ilk sana çiçek aldım.
