Bir alt katımızda oturan fikret abidir.
Mayıs ayına girdiğimiz gün 6 torunun hepsi doluşur o eve. Yaz sonuna kadar da orada kalırlar. Üst komşuları olduğumuz için bize falan da geliyorlar arada. 3 yaşındakiyle ahbap olduk geçen yıl, adı berk. Böyle minik, tombul, yaramaz bi' şey. Evimizde eksik olan kök söktürücü eksiğini berk ile kapatıyoruz. Eve geldiği andan itibaren evi toparlamaya başlasak en az bir hafta sürüyor o toparlama işlemi.
Mayıs ayı da yaklaşınca bu ahbaplık olayı ölüm kalım meselesi haline geldi ve acilen buna bir çare arama operasyonu başlattım. Bir yandan da içim rahat tabii. "Bu sene gelmezler belki yeaa" diyerek kendimi avutuyorum. Derkeen dün Fikret abiye rastladım markette. Avıma sinsice yaklaşarak takip ettim. Tam bebek bezlerine bakarken yakaladım onu. Belki de artık bebek beziyle temizlik yapıyorlardır, çocuklarla ne alakası olabilir ki? Diye kendimi avutarak Avıma iyice yaklaştım. içimde henüz bitmemiş olan umudumla selam verip eblek bir sırıtmayla "AA Fikret abi ne haber ya? Senin torunlara ne oldu? Okula başladılar gelmezler herhalde bu yıl." dedim. Torun dememle beraber gözleri parıldayan Fikret abi "yarın akşam geliyorlar, bizim tosun da seni soruyordu. Gelir gelmez size gelecekmiş öyle diyor kerata." dedi ve beni küçük Emrah bakışlarımla beraber ardında bırakarak gitti. Gözlerim doldu, dilim lâl oldu da konuşamadım. Bebek bezindeki bebek en yakın dostum oldu. Bana "anlıyorum.." diyen gözlerle bakıyor, "bunlar da geçecek" diyordu.
Evet Mayıs geldi Fikret abi. Yine aklımdasın. Ve Berk. Merak etme sen de aklımdasın. Hayır hayır, gözyaşı değil. Gözüme elektrik süpürgesi kaçtı.
