bugun dogumgunundur. sabahin 11 den gecenin 3 une kadar essekler gibi calistigin bi gunun sabahinda dogumgunune kabuslarla uyanirsin. hic yapmadigin bi sekilde msnin basina gozlerin nerdeyse kapali sicrarsin. acip bakarsin ki annenden mesajlar gelmistir..
arada okyanuslar vardir annenle. cok ama cok uzaklardadir. son yedi aydir gidigindan opememis gozlerinin icine bakarak sohbet edememissindir... ve harbiden cok ozlemissindir onu..
" su an sancilarini cekiyorum bebegim, henuz dogmadin"
gozlerin doluverir. annenin kollarindaki minicik bebege istinaden koca bir kiz oldugunu ve tum yasadiklarini dusunursun. hayatin gozlerinin onunden film seridi gibi geciverir..asklarin, mutluluklarin, acilarin...
gozlerin dopdolu olmasina ragmen bir yandan da dudaginin bir kenari gulumseyiverir ekrana...
hicbir dogumgunu tebriginin seni doguran canin annen kadar icten ve anlamli olamayacagini iste o gun fark edersin...
ve cok ama cok korkarsin onu bir daha goremeyecek olma dusuncesinden..kendine soz verirsin, simdilik uzak bi ihtimal gibi gorunsede, en kisa zamanda onun yanina gideceginden.. doya doya sarilacagindan..
