dünyada ondan taze, ondan daha canlı hiç kimse yok demişti biri. anlamamıştım ne demekti bu. yalnız bugün bir şey oldu; cuma hutbesinde, belki onlarca kez okuduğumuz veda hutbesi okundu. evet yaklaşık 1400 yıl önce okunan veda hutbesiydi bu. hani şu biraz roma'nın biraz öncesinde zevk için insanları arenalarda aslanlarla dövüştürdüğü dönemde. insanlara insan değerinin verilmediği zamanda. adaletin kuvvet olduğu dönemde. rasulullah, o zaman çıkıp veda hutbesinde ilan etmişti bir çok şeyi tekraren.
evet bugün de zalim romalılar olmasa da onlara benzer -her devirde olduğu ve gelecek devirlerde de olacağı gibi- varlıklar var. onlar metalden aslanlarına yem yapıyorlar insanları. ve ya rasulallah, sen bugün de onların karşısındasın, senin getirdiklerin hala taze. 1400 yıl geçmiş ne fark eder ki? senin getirdiğin şeyler zaman ötesiydi. zamanın dahilinde olmayan şeyi eskitebilir miydi zaman?
insanlık sana muhtaç. seni anlamaya, seni yaşamaya muhtaç. insan görünümünde canavarlara dönüşüyoruz mütemadiyen yoksa. bunu düşünerek şükrediyorum ki "sen varsın!". sebeb-i hilkatsın. özümüze seninle döneceğiz.
