futbolda rakamların her zaman doğruları söylemediğini bizlere gösteren maçtır. chelsea'nin bu sezon hiç yenilmemesi ve turnuva boyunca sadece 2 gol yemeleri gibi bir çok istatistiğin çöpe atıldığı güzel bir geceydi.
fenerbahçemiz yine alışık olduğumuz senaryoyu tekrarladı yani kendi kalemize atılan golle maglup duruma düştük. fakat bu sefer bizleri şaşırtan yenilen golden sonra takımımızın iyi futbol sergileyememesi oldu. özellikle maldonado'nun çok defansın içine girerek oynaması ve alex'e de iyi markaj yapılınca o bilindik pas organizasyonlarının hiçbirini yapamadık. tabi bu dakikalarda volkan da üzerine düşeni fazlasıyla yaptı ve takımı oyunda tuttu.
ikinci yarıda ise takımımız kanat organizasyonu ve kazanılan kornerlerle kıpırdanmaya başladı bu bölümlerde zico'nun iyi gününde olmayan uğur'u çıkartıp kazım'ı alması oyunun kilit noktalarındandı ve sonunda beklediğimiz golü bulduk. fakat golü attıktan hemen sonra ballack'ın pozisyonunda volkan mükemmel bir hamleyle topu çıkardı ve bu pozisyondan sonra takımımız iyi paslaşarak hücumlar geliştirdi ve deivid'in akıllara zarar golüyle kadıköy'deki geleneğimizi sürdürdük. (bkz: no way out)
bu maçta gördük ki fenerbahçemiz maçın önemli bir kısmını iyi oynamadığı bir şampiyonlar ligi maçında bile (üstelik rakip chelsea) maçı döndürebiliyorsa bu takıma saygı duymak gerekir. tabi ki bu seviyeye gelmek büyük bir sabır işiydi ve bunun sonunda sahadaki başarıyı görmek bizler için en büyük mutluluk. eminim ki fenerbehcemiz londra'da da elinden gelenin en iyisini yapacaktır.
