209.
-
bir duvar, yüksek ve kalın
yıkarsın parçalarsın.
bir perde, ince ve narin
donarsın kalırsın.
korkarsın aralamaya,
bulanık şekiller görürsün,
perdenin arkasında.
merak edersin ama bakamazsın
geçip gidersin
ne varsa kabullenerek kader tasında.
bir gün bir ceset yol ortasında
bir kalabalık bir hüzün
ölen birisi; kolları bacakları
sensin, o senin yüzün.
öldüğünü anlarsın ama
inanmak istemez ruhun.
direnmek boşuna
gün geldi ömür tükendi
ismin yazılacak mezar taşına.
beyaz bir kefen
küçük bir delik
hazırlarlar seni sonsuz uykuna
alamazsın yanına
ne bir elbise ne de metelik
ümit yaşar oğuzcan
