Hem nefret ettiğim hem de en sevdiğim şarkı. Seviyorum, çünkü sadece ismiyle dahi benim eylemimi, eylemsizliğimi; susmamın ya da başka şeyler konuşmamın sebebini tefhim ediyor.
Nefret ediyorum, çünkü ne olursa olsun hep bir şekilde, bir sebeple bu aksi mümkün olmayan sükuta ve hareketin anlamsızlığından ötürü var olan sükuna düşüyorum, giriyorum. Her dem bir nedenden "kimseye etmem şikayet" diyorum.
Bu şarkı çalıyor ta ki fecre kadar. Ama şu veya bu fecrin, fecr-i kazip mi fecr-i sadık mı olduğunu idrak edemiyorum.
Ya hiçbir şey yok mahfi olmayan ya da ben basiretsizim.
