Ertuğrul'un oğlu, 27 yıllık bir sultanlıktan sonra yetmiş yaşında, bitinya merkezini ele geçirerek şanına layık sonsuzluğa uzanan bir mezar ve gelecek çocukları için de bir oturma yeri kazanmış olmanın gururu içinde öldü (1326).
Osman'ın karısı mal hatun ile kayınpederi şeyh edebali, bu tarihten az önce ölmüşlerdir. Osman onların bilecik'te toprağa verilişlerinde hazır bulunmuştu. Orhan, babasının ölüm döşeğinde olduğu haberini alınca büyükleriyle söğüt'e koştu.
Osman, oğluna şöyle seslendi:
“oğlum, ben ölüyorum. Ancak üzülmüyorum, çünkü yerime senin gibi birini bırakıyorum. Adaletli ol, iyi adam ol, merhametli ol. Bütün uyruğundakileri eşitlik üzere koru. islam dinini yeryüzünde yay. Padişahların görevi budur ve allah'ın lütufuna ancak bu şekilde kavuşurlar."
Osman, sonra da ondan bursa'nın devlet merkezi yapılmasını ve kemiklerinin oraya götürülmesini istedi.
Osman'ın altın ve gümüş bırakmadığını, sade bir hayat yaşadığını biliyoruz. Ölümünden sonra bir kaşık, bir tuzluk, bir işlemeli kaftan, yeni bir sarık, birkaç ipekli kırmızılı sancak, çok iyi atlar, ekim için birkaç çift hayvan ve birkaç çift koyun bulundu.
